هــــِجاهای یک مِداد نارِنــــجی

انگار باید آرام آرام قدم زد، کنار ورودی اش، تالار وحدتش، کتابخانه دو طبقه وید دارش، مسیر پر درختش، همان درخت های هرس شده تازه جوانه زده اش، تعاونی, بوفه, سلف و رستورانش، انگار باید قدم زد در داخل ساختمان هایش، همان ساختمان های به هم پوسته و تودرتو، همان ساختمان هایی که محال بود گم نشوی در پیچ و تابش، اصلا انگار باید از شرق تا غربش را، شمال تا جنوبش را با تمام وجود نفس کشید، باید راه 10-15 دقیقه ای سردر تا دانشکده را 30- 35 دقیقه فقط قدم زد، فقط نگاه کرد, اصلا باید خاطرات تک تک فضاها را فقط برای لحظه ای مرور کرد؛

 انگار به همین زودی رو به اتمام است با همه خوبی ها و بدی هایش... این دانشگاه دوست داشتنی و این دانشگاه دوست نداشتنی..