.
این پست حاوی تعداد زیادی غر است لذا خواندن ندارد.
من لعنتی با بوق بوق های مترونوم لعنتی هماهنگ شدنی نیستم انگار. دل لعنتی ام در حال قار و قور است. ساعت شیش کوفتی ام درد میکند. جناب سرهنگ ماموریتش انگار تمام نشدنی ست. هیچ وقتی برای انجام کارهای طرح نهایی پیدا نمیشود. چقدر سخت است دست راستت عادت وار (!) روی سیم های زرد بالا و پایین برود و دست چپت روی سیم های سفید کار دیگری بکند. کاش این دارو های زهرمار مانند عطاری زودتر تمام شوند. دل لعنتی ام مدام میگوید زیتون سیاه میخواهد، بیشعور. تئاتر های لعنتی عزیز دل چندوقتیست همه از نوع لعنتی غیر عزیز دل شده اند. شریک عکاسمان برایمان شریک نشد که نشد. باز هم من و یک مضراب شکسته دیگر. شبکه مستند در حال پخش مستندی درباره قالی ایرانی است، میگوید نوازنده رنگ، چقدر جای دار قالی اینجا خالی ست.
اصلا خودم هم خسته شدم از این اراجیف های بی سر و ته. کاش جرئت نوشتن دلیل همه این بهانه های بیخودی را داشتم، من لعنتی.
مترونوم اولش سخته ولی اگه ضرب پا هم همراهش داشته باشید و سرعتتون رو خیلی کم کنید تو یه مدت کوتاه میتونید کاملا هماهنگ شید:) من اولش هی عجله میکردم هماهنگ نمیشدم ولی کم کم استاد مجبورم کرد سرعتمو کم کنم اینجوری تو دو سه هفته از سرعت 60 رسیدم به 150 حتی استاد هم تعجب کرد:) خلاصه از نظر من رمز کار تو صبر و حوصله داشتن و از سرعت کم شروع کردنه و البته ضرب پا که خداییش خیلی تاثیر داره ولی اوایل بهش اهمیت نمیدادم!البته من روش اموزش شما رو نمیدونم شاید اصلا ضرب پا نداشته باشه روش استاد شما!