میگه: راستی امسال نظام امتحان دادی یا نه؟
خلاصه میگم: هنوز سنم نرسیده!
به پهنای صورت میخنده! با صدای بلند میخنده! مثل اینکه حرفم خیلی خنده دار بوده! ولی من خوشحالم از اینکه هنوز سنم نرسیده! میترسم از اون روزی که سنم رسیده باشه به پایه یک مثلا! میترسم از این بزرگ شدن، از این گذر سریعِ زمان...
هنوز اونقدر تو شُکم که نمینویسم به خودم اومدم. فقط مینویسم قراره به خودم بیام. قراره یه روز بشینمُ فکر کنم؛ به زندگی، به عمر، به این مسیر، به طی شدن لحظه ها. قراره یه روز بشینمُ فکر کنمُ به این نتیجه برسم که از زندگی، از عمر، از این مسیر لذت ببرم، که خیلی چیزها هست که ارزش اینو ندارن که حتی لحظه ای خودمو بخاطرش اذیت کنم، که این عمر میگذره، که بهتره خوب بگذرونیمش...
آخ که هنوز توی حافظه وِیز گوشیم، لوکیشن بیمارستان هایی که برای ملاقات رفتم هست...
دایی، عجیبه که کنارمونی ولی ما رو نمیخندونی. اصلا مگه میشه تو جایی باشی و کسی نخنده؟ مگه میشه جایی باشه که تو باشی و با حرفای شیرینت خنده نیاری رو لب اطرافیانت؟ دایی، عجیبه که تو برای همیشه خوابیدی و ما کنار مزارت نشستیم، دایی عجیبه که کنارمونی ولی ما رو نمیخندونی...
میگن نمیدونم کجا از دستم در رفته، چیکار کردم که با اینکه باید از من بترسی ولی نمیترسی! میخندم و تو دلم میگم همونجا که هیبت تونو توی اتوبوس بلند کردین و شروع کردین به رقصیدین! :|
هرچند با برنامه ای که روز معمار سال نود و هفت، برای سال نود و هشت در ذهنمان ساخته بودیم فرسنگ ها فاصله گرفتیم؛ اما روز معمار نود و هشت، من در اولین جلسه ی چهار نفره ی کاملا معمار طور شرکت کردم. و هرچند لازم به ذکر است از بسیاری مسائل مربوط به فن کوئل ها، دریچه های مکنده و دمنده، جت فن ها و خیلی چیز های دیگر سردرنیاوردم ولی باز هم :)
