.

+  قسم به روزایی که برنامه فیلم دیدنِ و بعدش شنیدنِ پادکستِ نقدش :)

.

شما که غریبه نیستیدِ هوشنگ مرادی کرمانی رو گوش میکنمُ

همزمان پروژه مو انجام میدمُ

جاهای غمگینش برای زندگی و غصه هایی که داشته گریه میکنم!

.

با اینکه ماجراها زمین تا آسمون فرق دارن

اما تهش بنظرم شبیهِ همه:

مثلِ حسِ فیونا گلگر نسبت به فرانک گلگر.

پذیرش نسبت به همه چیزی که بود، که شد، که هست.