.

حتی تختِ خوابِ دوست داشیم و پتوی دوست داشتنی ترش هم توی این موقعیتِ مکانی و زمانی اذیتم میکنه.

.

مگه قرار نبود شوخی های سرِ کیکِ سی سالگیِ سرِکارُ به واقعیت تبدیل کنی؟ الان ۷ ماه و ۲۰ روزش گذشته ها.

.

نوشته بودم:

کاش "نوشتن" نشه واسم مثل داغ یک "سنتور".

.

حسِ عجیبیه به اشتراک گذاشتنِ چیزی که بیخودی برای خودت بزرگش کردی.

و حسِ عجیب تریه وقتی در جوابش میشنوی: آهان فهمیدم، مثل مهسای ما.

من نمیشناسم مهسایِ اونا رو، ولی همین کافیه که یادم بیاد چقدر زندگی ها میتونن مشابه هم باشن...

.

مضرابِ توی دستم رفت، ورزش های هر روزه ام رفت، ذوق و شوقم برای پیشرفت کاریم رفت، ماژیک خطاشیِ توی دستم رفت، موسسه خیریه ام رفت، گالریمون رفت، روزهای کتاب خون بودنم رفت؛ کاش میونِ این همه از دست رفته، این نوشتنِ لعنتیِ دوست داشتنی از دستم نره...