رفتم سراغِ همه ی "و قسم" هایی که نوشتم که مبادا از خوبیای زندگی نگیمُ برن از یادمونُ غرق شیم تو روزمرگی هاشُ حواسمون بهشون نباشه...
و قسم به بغل
قسم به کارِ پارت تایم
قسم به او
قسم به روزایی که برنامه فیلم دیدنِ و بعدش شنیدنِ پادکستِ نقدش
قسم به مهر
قسم به دست ها
قسم به لذتِ دوباره ی نوشتن
و قسم به قسم های تمام نشدنی
ماشینِ گوگل مپُ که میبینم بغضی میشم از اینکه نیستی که تا فیهاخالدونش زوم کنی روی صفحه و منتظر باشی ماشین برسه بهت
احتمالا آخرین بار که تبریک گفته بود سه سالم بود. تبریک بعدیش وقتی بود که یه صفر جلوی سه اضافه شده بود. احتمالا از همون چهار سال تا حدود بیست و دو، سه سال همیشه منتظر تبریک بودم. ولی بعضی چیزها تاریخ انقضا دارن، دیگه هفت هشت سالی میشد که منتظر نبودم...
و شروعِ دهه جدید
همون دهه ای که چندلر توی کارت تبریک مینویسه بهتره بالای تپه باشی تا اینکه زیرش دفن شده باشی! همون دهه ای که جویی با خدا عهد بسته بود نذاره اون بزرگ شه! همون دهه ای که ریچل با محاسباتش برای پنج سال آینده میفهمه که الان چقدر عقبه! همون دهه ای که عددش همیشه برام عجیب بوده...
