.

هفتِ مردادِ چهارصد و چهار در حالی که به سمتِ کوچ میرفتیم، پادکست صدای خونه ی عادیو پادی رو گوش میکردیم و لبخند میزدیم. در نهایت گوشِ جان سپردیم به:

 

خونه آخرین پناهِ واسه ی خستگی هام

خونه آخرین امیدِ واسه دلبستگی هام

 

و من در هفتِ مردادِ چهارصد و چهار کلیدِ "کوچی جا" ی عزیزمُ تحویل گرفتم، کوچی جایی که با همه کم و کاستی ها و عیب و نقض هاش برای من دوست داشتنیه ^_^

.

گفت از اون موقع دنیامون قشنگ تر شده 

و من واقعا دنیام قشنگ تر شده

و قسم به هفت مردادِ چهارصد

.

اونقد دلم گرفته بود که با مردنِ سیریوسِ محفلِ ققنوسِ هری پاتر بغضم ترکید! خدا خودش مردنِ سِوِروسِ یادگارانِ مرگِ هری پاترُ بخیر کنه!