دیگه وقتی اینجا نیستن حرفاشون هم اونطور که باید و شاید معنی نداره! مثلا وقتی میگه "این ها خیلی اسکلن توی این سرما پا شدن رفتن فلان جا فلان کارو کردن" منم قبول دارم که خیلی اسکلن اما میدونم که توی این سرما نرفتن، چون چند روزیه هوا خبر از بهار میده؛ به علاوه اینکه الان این اسکل ها اصلا دغدغه مون نیستن که بخواییم اینقدر با شور و هیجان و طول و تفضیل راجع بهشون صحبت کنیم! جنس دغدغه هامون هم از نوع دیگه ای شده انگار حتی توی ظرف همین چند ماه!
پشت پراید صد و یازدهِ سفیدش نوشته بود "رفیقمه، نمیفروشمش"
من با اینکه فروختمش ولی قشنگ میفهممش!
I was guilty of focusing on the wrong thing, looking ahead instead of in front of me—at you
بچه های سرکار از یه جنبه منو به باباها تشبیه میکنن! یعنی اگه باباها آدم هایی باشن که تو تقویم شون بنویسن فلان روز نوبتِ تمدید فلان بیمه است و ای تقویم یک ماه قبل بهم یادآوری کن، یا مثلا بنویسن فلان تاریخ موقعِ چکاپ فلان مساله است، و بعد همه کارهاشونُ بصورت پیگیر و مداوم انجام بدن، اونوقت من واقعا مثل باباهام! اما میدونی چیه؟ همه اینا خوبه تا وقتیکه فقط برای من باشه، به محض اینکه تبدیل بشه به من و دیگری ای که جور دیگریست اونجائه که اذیت کننده میشه. وقتی من یه آدمِ برنامه ریزِ فلان تاریخِ فلان کارم ولی دیگری یه آدمِ حالا الان نشد بعدا.
بین همه این وقتایی که حسِ "پیشونی تو ایرانی" دارم، دروغ چرا؟ یه وقتایی هم خیلی حال میکنم که توی این مرز و بوم بدنیا اومدم و زبانم این زبانِ. یکی از اون وقتا وقتیه که صدای هایده پخشه که داره میخونه: وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد، انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد...
