.

منِ پادکست گوش کن، از شروع جنگ تا دیروز هیچ پادکستی گوش نکردم و پناه بردم به دنیای هری پاتر و دوباره غرق شدن تو دنیای جادو و دوباره یاداوریِ بیست سالِ پیش. غرق بودم توی دنیای پاترها و دوستان و دلم نمیخواست بیام توی دنیای واقعی، توی دنیایی که از‌ جنگ صحبت میکنن. تا اینکه فیدیبو قطع شد و دزدکی سرک کشیدم به دنیای پادکست. 

با تاریخ شروع کردم، از اپیزود تسلیم بی قید و شرطِ داکس، از بمب های اتمی هیروشیما و ناکازاکی، بعد رفتم سراغِ آتش بسِ هاگیرواگیر، دیگه تاریخ نبود، حال بود. بعد سراغِ بازنده جنگِ رختکن بازنده، بعد زخمی‌ از عدم قطعیتِ جافکری، بعد ایرانِ رادیو تراژدی و بعد دراز کشیدم و فکر کردم به یک تجربه جمعی دیگه ما ایرانی ها، یک ترومای جدید و بعد پلی شد توی ذهنم: "هر چی باید همه تک تک بکشن ما کشیدیم که..."

.

این سفرِ اجباریِ ناگهانی، فقط دوتا لحظه دلپذیر داشت

+ یکی اونجا که صبح بعد از آتش بس، وقتی از نمایندگی ایرانخودرو برمیگشتیم به سمت مقصد، توی جاده دو طرف سبزِ جذاب، آهنگ ایران ایران ستار پلی کرده بودم و همه آروم فقط گوش میکردیم

+ بعدیش اونجا که دو تا صبحِ بعد از آتش بس، وقتی لب دریا قدم میزدمُ اتفاقی پام رفت تو آب، بجای اینکه حرص بخورم از خیس شدن کفش و شلوار،‌ با خیال راحت خط لب دریا که آب میادُ گرفتم و قدم زدم و حتی لیوانِ چاییمُ برداشتم و وایسادم لبِ آب و جرعه جرعه چایی خوردم و گذاشتم آب دریا بعد از سالیانِ سال بخوره به پاهام...

.

و پایانِ این دوازده روزِ لعنتی؟

.

و ده شب بعد از شروع جنگ، آهنگ گریه کن سیاوش قیمشی رو پلی کردم و سر دادم آواز هق هق...