هــــِجاهای یک مِداد نارِنــــجی

امسال که از پشت شیشه به کوه ها و آسمون و ابرها نگاه میکردم و واسه خودم کیف میکردم از قشنگیش یادم افتاد سال های قبلِ دور این مدل لذت بردن ها رو بلد نبودم. درگیرِ سردی یا گرمیِ هوا میشدم، درگیر جای بدِ پا و درگیر غر زدن های روی مخ. نمیدونم چی شده اما الان بیشتر از یک دهه است که حواسم پرتِ کوه و درخت و آسمون میشه و ذهنم جایی برای چیزهای بد نداره و من این پرتیِ حواس به چیزهای قشنگ رو خیلی دوست دارم :)