هــــِجاهای یک مِداد نارِنــــجی

خب من فکر کردم به جویی توی فرندز که میگه:
Why, God, why? We had a deal! Let the others grow old, not me.
‏و ریچل که میگه:
Okay! Y’know what? I realized it was stupid to get upset about not having a husband and kids. All I really needed was a plan. See I wanna have three kids… I should probably have the first of the three kids by the time I’m 35 which gives me five years. So, if I wanna have my kid when I’m 35, I don’t have to get pregnant until I’m 34. Which gives Prada four years to start making maternity clothes! Oh wait, but I do want to be married for a year before I get pregnant… so I don’t have to get married until I’m 33! That’s three years, that’s three whole years—Oh, wait a minute though. I’ll need a year and a half to plan the wedding, and I’d like to know the guy for a year, year and a half before we get engaged… Which means I need to meet the guy by the time I’m thirty. Eh-eh-according to my plan I should already be with the guy I wanna marry!
و من فکر میکنم به ربع قرن سن. به اینکه با برنامه هایی که برای این سن ریختم فاصله ها دارم. فکر میکنم به ارزش دنیا، به اینکه ما وقتی تو رحم مادر هستیم فقط چند سانت با دنیای بیرون فاصله داریم و ازش هیچ خبرنداریم، و اینکه مرگ هم مثل همینه. میمیریم و میبینیم همش چند لحظه یا چند متر با دنیای بعدی فاصله داشتیم. به این فکر میکنم که این فقط یه برش از زندگیِ منه... درسته که من مثل جویی با ناراحتی به بالا نگاه میکنم و میگم چرا خدا؟ چرا؟ و درسته که مثل ریچل محاسبه میکنم و به این نتیجه میرسم برای رسیدم به هدف هام توی ۵ سال دیگه باید الان به یک سری دیگه از هدف هام رسیده باشم و هنوز نرسیدم. من به همه ی اینها فکر میکنم و تهش میگم خودتو رها کن، رها کن در جهت جریانِ رودخونه...