.

و قسم به تراسِ هتل اوسون!

قسم به هوای خنکِ اولِ پاییز :)

.

وقتی بعد از مدت ها جیگر خوردم، رفتم چند سال قبل. اون موقع که کوله هامونو گذاشتیم توی کمد هامون. همون کمد هایی که کلیدش رو ترم سه گرفتیم و شانس آوردیم از اون کمد بزرگ جا دارهای طبقه همکف بود، نه کمد کوچیک های طبقه دوم. البته هر دو کوله رو گذاشتیم توی کمدی با قفل درست، نه کمدی که رفیق جان قفلش رو خراب کرده بود و شده بود انباری ماکت های قدیمی و مقواهای یک رو استفاده شده تا دوباره به ماکت های جدید و مقواهایی دو رو استفاده تبدیل شن! کیف ها رو گذاشتیم تا دلیلی باشه برای برگشتمون، که نشه مثل وقتایی که میرفتیم کتلت دایی علی و بعدش رو حساب اینکه نصف بیشتر راه رو به سمت خونه اومدیم کلاس نقشه برداری رو میپیچوندیم. همون کلاسی که باید توی آفتاب از پشت دوربین هی نقطه های مختلف روی زمینِ بینِ دانشکده خودمون و دانشکده دامپزشکی رو خوند. خلاصه که وقتی بعد از مدت ها جیگر خوردم، رفتم به اون سالی که کیف هارو گذاشتیم تو کمد و رفتیم جیگر بخوریم. که وقتی رسیدیم کیفی نبود که پولی توش باشه! که چطور پول خرده های توی داشبورد و جیب ها رو جمع کردیم و تونستیم دو سیخ جیگر و یه آب معدنی باهاش بگیریم! دیشب بعد از مدت ها یادم افتاد که چقدر کارهامون سوژه ی خاص و عام بود! که بیشتر از همه سوژه ی خودمون بود! :))

.

یکی از قشنگی های این دنیا پادکست هاشه ^_^

.

و قسم به قطعی برق وقتی سر کاری و ساعت چهار رو نشون میده! و تو درحالیکه ابراز تاسف میکنی و دلت غرق خوشحالیه وسایلت رو جمع میکنی و میری! :))

.

گفت بهشتم اینطوری نیست.
هر چند که بعدش تبصره داشت؛
ولی خب بهشتم اینطوری نیست  :)

.

و نامبرده بهترین کیک تولد عمرشُ گرفت :))

.

دیشب توی خواب رفتم سفر‌. طلوعِ آفتابِ کویر رو دیدم ^_^

.

قسم به اون دایره کمرنگ که ظاهر میشه، به اون رنگِ سرخ که توش میپیچه و هی پر رنگ و پر رنگ تر میشه و بالا و بالا تر میاد. قسم به باد خنکِ دریا که میخوره توی صورتت و گرمای خورشید که میپاشه روی پوستت. قسم به انعکاس نورِ زرد توی آبیِ دریا. قسم به طلوعِ کنارِ ساحلِ مه گرفته...

.

و قسم به یکی دو جمله هایی که مینویسمُ با " قسم‌ به" شروع میشن. توش پر از بویِ زندگیه...

.

قسم به خورشیدِ نارنجیِ غروب، وسطِ سبزیِ شالیزارهای برنج...

.

و عجیبه اگه منِ همیشه فراری از رانندگی بگم:
و قسم به رانندگی! ولی:
قسم به رانندگی توی جاده ی باریکِ پر پیچ و خمِ دو طرف سبز...

.

قسم به کلمه ی "دلبر"

.

جا داره که بفرماییم:
ما سرخوشانِ مستِ دل از دست داده ایم :)

.

اندر این گوشه ی خاموشِ قرنطینه
ماگِ رنگینی در خاطر من خنده می انگیزد!
+ هشتگِ هرچی که تو این ماگ میخورم خوشمزه تره!
+ هشتگِ فرندز ببینیم شادروان بمیریم.

.

یه چیزی تو سریال فرندز هست که بعد از رسیدن به قسمت آخرش، آدم نمیتونه در برابر دوباره ندیدنش مقاومت کنه؛ همون چیز تو کتاب پیرپرنیان اندیش هم هست که بعد از رسیدن به صفحه آخرش، آدم نمیتونه در برابر دوباره نخوندنش مقاومت کنه. این خیلی لعنتیه. از نوع عزیزِدلش البته ^_^

.

و برای شروع سال نو چی بهتر از اینکه جناب حافظ بهت بگه:

غبار غم برود حال خوش شود

.

یکی از لذت های دنیام حرف زدن با آدم هاییه که میتونم بهشون بگم "چُم"

همون آدم ها که میفهمن چی دارم میگم ^_^

.

میگه چیکار میکنی با تعطیلی؟ با قرنطینه؟
میگم کِیف میکنم، کِیف. فقط یه مشکل هست،
اونم احساس درد و سوزش توی پهلوها و کمرمِ!

انگاری دارم زخم بستر میگیرم اینقد که لش کردم و فیلم دیدم!

+ شکر :))

.

قسم به کلاسی که تشکیل نشدنش منجر به خوردن ته چینِ مسلم میشه :))

.

قسم به اتاقت، وقتی بویِ گل نرگس میگیره ^_^

.

همین که بعد از گفتن جمله ی "اِااا، هانا کامکارم بود؟ خیلی دوسش دارم" بگن "به عنوان یک هنرمند البته، فقط" یعنی نعمت.

.

قسم به همکارایی که دست حاوی یه قطعه لواشک شون رو از پشت کامپیوترت میارن جلو و میگن چون بچه ی خوبی بودی :))

.

و باز هم قسم به جادوی مقداری چوب، تعدادی سیم و دو دست... و قسم به دوستی که موسیقی را میفهمد و به محض فهمیدن اینکه فلانی کنسرت دارد، انگشت هایش را روی کلمه خرید بلیط میبرد و تمام!

 

+ ‏چند ببینمت؟ هشت و چهل خوبه؟
- هشت و چهل و پنج! خوبه؟
+ ها خوبه. ولی همین پنج دقیقه واقعا؟!
- ساعتش رند نبود خوشم نمیومد!

 

و نامبرده همیشه ی خدا چند تخته ای کم داشت!

.

قسم به پیاده روی در کوچه پس کوچه های قدیمی تهران...

.

قسم به کوه نوردی تا ارتفاع سه هزار  و صد و شصت و سه متری در برفِ نرمِ تازه ی پودری

.

همین که اینجایین و به هزار بهونه و کلک نمیزارین وسط راه پیاده شم یعنی نعمت. نعمت های به جا مانده از شهر ستاره ها :)

.

 قسم به پیرمردِ توی پارک که روی نیمکت نشسته و میخونه:

نوش دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی...

قسم به پیاده روی توی همون پارکی که پیرمرد روی نیمکتش نشسته.

.

درحالیکه نامبرده خسته و داغون روی کاناپه در حال تماشای کارتون آن شرلی دختری با موهای قرمز بود، گوشیشُ برداشت و رفت سراغ پیام‌هایی که توی تلگرام از قدیم ندیم‌ها سیو کرده بود. یه ویس از یه دوست دید که میگفت: اون روز شازده کوچولو میخوندم، بعد به طرز عجیب و غریبی شخصیت شازده کوچولو شبیه توئه، خوندی؟ نامبرده جوابی داده بود که یادش نیس چی بود، اما شنیده بود: کلا نمیدونم چیجوری حالیت کنم ولی وقتی اون کتابو میخوندم شخصیت شازده کوچولو، حرفاشو اینا کلا منو یاد تو مینداخت، دیگه نمیدونم چه خاکی‌ تو سرش کرده بود که اینجوری فکر میکردم. باز نامبرده جوابی داده بود که یادش نیس چی بود، اما شنیده بود: بیا! تو از شازده کوچولوام ده برابر ...خل تری! نامبرده به آن شرلیِ در حال پخش نگاهی کرد و با خودش گفت: آره! من از شازده کوچولوام ده برابر ‌فلان ترم!

+ ناگفته نمونه نامبرده اونقدر از شازده کوچولو فلان تره که خوشاله وقتی بقیه شازده کوچولو بخونن یاد اون بیفتن و بگن شخصیتش شبیه شخصیت شازده کوچولوئه :))

.

قسم به رفیق... قسم به رفیقی که بعد از مدت کوتاهی صحبت با او، متوجه میشوی نه تنها دیگر گوشه چشم هایت خیس نیست، بلکه گوشه لب هایت هم به خنده باز شده...

.

قسم به ماهِ مِهر،  قسم به مِهر...

.

قسم به جاده مه گرفته، به کوه پر درخت، به هوای خنک؛ قسم به بوی قهوه، به صدای شجریان؛ قسم به همه این ها در کنار هم...

.

آه میکشم و میگم آره دیگه، اینجا شرایط طوری شده که یا باید بسوزی و بسازی، یا جمع کنی بری! میخنده و میگه آخ بمیرم برات که تو چقد داری میسوزی و میسازی! به هر حال سخته آدم همش یا مسافرت باشه، یا سینما، یا کنسرت، یا تفریح! آخ که من سوختم بخاطر همه ی سوختن های تو!

+ و همانا شکر ^_^

.

یادتونه نامبرده گفت یکی بیاد ببرتش لب بامی؟ سرکوهی؟ دل صحرایی؟ که در آنجا نفسی تازه کند؟ که خنک هم باشد؟
آخ که اونقدر خنک بود سر اون کوه که با کاپشن رفت و نفس تازه کرد ^_^

 

.

و قسم به دوغ ترش در شبِ خنک، قسم به پیاده روی :)

.

و قسم به هوای خنک در نیمه ی مرداد، قسم به مسافرت :)

.

سرم رو گذاستم روی دست هام که تکیه داده شده بودن به دستگیره ی روبرو. غرق شدم توی نت های موسیقیِ پراکنده در هوا...

+ و باز هم: قسم به جادوی مقداری چوب، تعدادی سیم و دو دست...

.

تو به من نزدیکی

و من تو را میخوانم

و باور دارم توانایی ات را

.

و شکر که من در دوره ی ظهور پادکست ها زندگی میکنم ^_^

.

امروز بهم گفتن قشنگ معلومه تاحالا کیک نبریدی و فقط خوردی! گفتن اگه به یه کور میدادیم بهتر میبرید! گفتن هیچ دوتایی مثل هم نشد! گفتن برو مدرک مهندسیتو بیار ببینیم! گفتن این فیلمو میگیریم یادگاری که بعدا ببینی چطور کیک بریدی! گفتن و خندیدم. گفتن و خندیدم و خندیدیم.

+ شکر

.

اومدم اینجا و دیدم برام نوشتن:

یک دقیقه تمام شادکامی، آیا این برای همه عمر کافی نیست؟

و من با خودم فکر کردم:

یک دقیقه تمام شادکامی، این برای همه عمر کافیست.

+و شاید ما فقط هر از چندگاهی نیاز داریم کسی این را زیر گوشمان زمزمه کند...

+ www.ahestegi.blog.ir

.

پائیزُ زیبایِ دل انگیزُ این صُبَتا ^_^

.

مرسی که حواستون هست تو سایت، تو پله های داربستیِ طبقه ۷-، همونجا که دیگه کلایمر نیست، ما با مخ نریم تو زمین

.

شما که بیایین، دست میبرم رو ضبط ماشین و دوباره غرق میشم توی شجریان ها و ناظری ها، دوباره دلم گرم میشه، گنده میشه، دیگه دست میکشم از این فلدر لول گوش کردن ها، از این دل نازکی ها

.

تابستون و میوه هاش

پاییز و هواش

^_^

.

و لذت دیدن ورزش زورخانه ای برای اولین بار ^_^

.

نامبرده امشب نشست پشت موتور ^_^

با کلی ترس و کلی کیفِ همزمان ^_^

.

تعریفش را در وبلاگ هایی خوانده بودم که نویسنده شان را قبول داشتم اما وقتی اولین قسمتش را دیدم خشکم زد! مخصوصا با آن صداهای خنده! فکر میکردم مسخره ترین چیزی است که میتواند باشد!

اما گذشت و گذشت تا اینکه هم اکنون وقت هایی میرسد که فرندزِ خونم افت پیدا میکند! درست همانطور که لواشک خونم!

.

و نامبرده هر شب یکی‌ از لواشک ها را گوشه لپش میچپاند! ^_^

.

و مادربزرگ بالاخره نتیجه اش را دید :))

.

دستگاهش را گذاشت زیر گلویش و شروع کرد به حرف زدن:

اینم از دستگاه ما، فقط صدام مثل آدم آهنی میشه.

گفت و چشم هایش خندید...

و چشم هایم خندیدند...

+ شکر