.

اینقدر آقایون در بکار بردن لفظ استاد، دکتر و امثالهم دست به افراط زدند که یکی از اساتید ما دلش نمی آمد بگوید "دکتر آیت الله زاده شیرازی" بجایش میگفت "مرحوم شیرازی"   بنظرش هنوز آنقدر ها به کلمه "مرحوم" دست درازی نکرده اند

.

انتخاب سختیست بین اینکه پنج ساعت و چهارده دقیقه بخوابی و روزت را با خستگی کمتر شروع کنی، یا اینکه چهار ساعت و چهل و شش دقیقه بخوابی ولی در عوض شب را با شنیدن موزیک های جان به پایان برسانی!

.

در یک جامعه ی دین دار شریعت باید تعیین کننده نظام ارزشی باشه، نه عرف. چون شرع یک حد پایین و بالا داره و فقط در همون حیطه عمل میکنه ولی عرف گاهی بالاتر از حد بالاییه و گاهی پایین تر از حد پایینی و بالعکس.

پ.ن: بیابیم جایگاه خود را در این راه!

پ.ن: اندر آموزه های کلاس مبانی نظری (5)

.

هرگاه ظرف مقدس باشه مظروف هم تقدس پیدا میکنه. به عبارت دیگه وقتی یه عمل مقدس انجام بشه مکانش هم تقدس پیدا میکنه. حالا همین مساله و اعتقاد به مقدس بودن کارهایی مثل تعلیم، کسب حلال، پاکیزگی و... توی گذشته باعث شده کارهای معمارهای قدیم چه بازار باشه، چه خونه، چه مدرسه، چه حمام براشون دارای ارزش باشه و اونو با جون و دل بسازن و طراحی کنن

پ.ن: همی گفته ام و گویه ام بارها که آدم های قدیمی تر دغدغه های جالبی داشتند، دغدغه هایی که تهشان آرامش عجیبی نهفته بود :)

پ.ن: اندر آموزه های کلاس مبانی نظری (4)

.

یه چیزی هست بنام نظریه های محتوایی که به چیستی ها و چرایی ها میپردازه، یه چیز دیگه هم هست بنام نظریه های رویه ای که به چگونگی ها میپردازه. حالا این وسط یه چیز دیگه ای به وجود میاد بنام عمل گرایی کاذب که معنیش اینه بدون پرداختن به نظریه های محوایی بری سراغ نظریه های روایی، یعنی هنوز چراشو نفهمیدی بری سراغ چگونگیش. درواقع عمل گرایی کاذب میتونه یه جامعه رو به نابودی بکشونه.

پ.ن: بیابیم جایگاه خود را در این راه!

پ.ن: اندر آموزه ها کلاس مبانی نظری (3)

.

او درحالیکه موبایل صفحه لمسی اش را در دست گرفته در حال مشاهده فیلم هایست که نوه بزرگ اش در تلگرام برایش فرستاده :)

+ مرجع ضمیر "او" برمیگردد به مادربزرگ جانِ هشتاد و سه ساله ی مدرن مان :)

.

یه چیزی هست بنام زیبایی شناسی، چیز دیگه ای هم هست بنام تجربه زیبایی شناختی که معنیش اینه تا چیزی رو نبینی، نشنوی و نخونی و به طور کلی تا تجربه اش نکنی نمیتونی درکش کنی.

پ.ن: برای درک و فهم چیز های خوب باید چیز های خوب رو ببینی، بشنوی و بخونی، و وقتی چیزهای خوب از دسترس خارج بشه، قدرت بشر نسبت به شناخت و درک اونها کم میشه: مثلا وقتی فیلم های مبتذل شبکه های ماهواره ای اینقدر بین مردم جا باز میکنه، مسلما فروش فیلم هایی امثال من سالوادور نیستم و پنجاه کیلو آلبالو به چهارده میلیارد تومن میرسه.  حالا میشه سر این رشته رو گرفت و برد توی موسیقی، توی فرهنگ، توی معماری و خلاصه توی همه وجه های زندگی.

پ.ن : اندر آموزه های کلاس مبانی نظری (2)

.

عینیت فرهنگ میشه تمدن، درنتیجه فرهنگ نسبت به تمدن برتری داره ولی این دلیل نمیشه این دو روی هم تاثیر نداشته باشن : به این شکل که بعضی وقتها تمدن بالا میره و فرهنگ آسیب میبینه، گاهی هر دو با هم ارتقا پیدا میکنن و گاهی هم هر دو تنزل...!

+ پ.ن: بیابیم جایگاه خود را در این راه!

+ پ.ن: اندر آموزه های کلاس مبانی نظری (1)

.

نوشتن نوشته ای برای بعد از نبودنت کار سختیست، باید حواست به تک تک کلماتت باشد، به اینکه نباید "غصه" عزیزانت را "غصه تر" کنی

.

مثل نقاشی صبح یک روز تعطیل ادوارد هاپر:

چنین تنبلی و هیچ کار نکردنمان آرزوست!

.

وقت هایی که هوای یک آهنگ، تصنیف و آواز به دلم میزند و فرصت پیدا کردنش میان انبوه فلدرها نیست مجبورم به سراغ اینترنت و دانلود بروم.  و امروز هوای تصنیف زبان اتش استاد شجریان بود که امده بود به سراغم.  در حین دانلود بودم که چشمم خورد به نظر  "شجریان زمانی در قلب ما صندلی چارتری داشت، حیف شد"  کاش میشد پرسید عیب کار کجاست؟ وقتیست که میخواند  "ولی حق را برادر جان، به زور این زبان نافهم آتشبار نباید جست" ؟!

.

فصل امتحانات فصلیه که میتونه از من موجودی بسازه که:

 انواع اقسام شیطنت ها به سراغش بیان

 

ساعت ها در حالت درازکش گوشش رو در اختیار موسیقی قرار بده

تمایل زیادی به بافتن رویا های مختلف بهم داشته باشه

دقیقه ها به حالت پوکرفیس به نقطه نامعلومی خیره بشه

تمایل زیادی به صحبت کردن درمورد انواع چیزهای باربط و بی ربط داشته باشه

انواع و اقسام حرکات عجیب و غریب از خودش به نمایش بزاره

و در نهایت زمان زیادیو صرف نوشتن این پست با استفاده از تصویر سازی های luana rios بکنه!

.

میگم:  داروهای بدمزه عطاری مثه یه مرد واقعی طعم تلخ و کوفتی خودشو قبول داره و با افتخار اونو به رخت میکشه و تو رو مجبور میکنه بهتر بتونی بخوریشون، ولی آب هویج مثه یه آدم مرموز سعی در خوب نشون دادن خودش داره و همینه که باعث میشه حال من بهم بخوره از خوردنش!

میگه:  تو خدای چرت و پرت گویی هستی! اب هویج به این خوبی!

.

خوشحالی یعنی ما باشیم و یک شماره ی ثبت چهار رقمی :)))

+ هر چند ملت اطرافمان این روزها دفتر فنی مهندسی ثبت میکنند و دنبال پول و کار و ... اند که البته عاقلانه اش هم همین است؛ ولی عاشقانه اش چیز دیگریست، عاشقانه ای که پول و رتبه و ... در آن هیچ نقشی ندارد.

.

به گمانم از اگر از اولین روز تا اخرین روز جهان را از بالا به شکل"طولی" نگاه کنی، مثل منظومه شمسی به نظر می آید:  بعضی جاهایش سیاه سیاه، بعضی جاها انگار سوسوی نوری ست، و بعضی جاها نور خیره کننده ای دارد. میدانی؟ انگار نقاط پرنور تر انسان هایی هستند کمی مهربان تر، کمی بخشنده تر، کمی عاشق تر.

.

میان این همه شلوغی و هیاهوهای گوش خراش 

فرکانس صدای تو جور دیگریست؛ یک جور غیر قابل توصیف :)

+ اثر gunnel moheim

.

باشد که ما باشیم و یک کنسرت از یک گروه سی نفری تنبور نوازان، انها بزنند و ما حال نماییم :)) 

 

 

 

.

ادم های قدیمی تر دغدغه های جالبی داشتند، دغدغه هایی که ارامش عجیبی تهشان نهفته است. بعضی از این غدغه هایشان را میشود در فتوت نامه های مربوط به حرفه های مختلف پیدا کرد:

اگر پرسند که کدام خصلت بنایان بیشتر بکار آید، بگو حیا، چرا که حیا و چشم پاک داشتن از خصلتهای جوانمردان است و بخصوص بنایان را بکار آید که چون بر کار بالا روند چشم پاک دارند و در خانه دیگران ننگرند و چون ناخواسته عورت دیگران بیند چشم بسته دارد و هرگز چون بر کار باشد به اطراف ننگرد و آنچه بیند چشم پوشد.

.

گفتی به غمم بنشین، یا از سر جان برخیز

فرمان برمت جانا، بنشینم و برخیزم

" جناب سعدی "

.

از تئاتر متنفر بود، علاقه خاصی به لباس های مارک داشت، تکه کلامش عزیزم بود، عاشق یادگرفتن ارایش گری و طراحی ناخن و... بود، دلش میخواست مدل عروس بشه، از موسیقی سنتی بیزار بود، کلا با موسیقی رابطه چندانی نداشت، با سینما هم همینطور، اون حتی یکی از کلاس های دانشگاهش رو خم نمیپیچوند و توی کلاس جاش صندلی اول بود، او عاشق این بود که وقتش را صرف اشپزی کنه، اصلا به نوعی زن زندگی محسوب میشد، در ضمن اون عاشق پیاز داغ هم بود!

حالا در چنین شرایطی وقتی شخصی در تضاد کامل با تو روزگار میگذراند و کیفور است و تو را نیز دیوانه میخواند مسلما هنگام خرید وقتی میفرمایند: وای، عزیزم من از این مدل کیفی که براشتی 4 مدل مختلفشو دارم؛ آدم حق دودل شدن در پس دادن کیفش رو نداره؟!

.

قطعا

موسیقی صدای پای تو

دارای یک فرکانس کوفتیِ لعنتیِ عزیز دله :)

.

فقط باید نگاه کرد و لذت برد ^_^

.

اولین دندانم که افتاد، یک قوطی کبریت برداشتم، خالی اش کردم، روسری ام را قیچی کردم و برایش تشک و پتو درست کردم، شب هم گذاشتمش زیر سرم و آرزو کردم صبح یک مداد رنگی بیست و چهار رنگ داشته باشم؛ شب از استرس خوابم نمیبرد، نمیدانستم فردا چه چیزی در انتظارم است، واقعا یک بسته مداد رنگی بیست و چهار رنگ دارم یا اصلا هیچ خبری نیست؟!

صبح که بیدار شدم هیچ کدام از این ها اتفاق نیفتاده بود، جعبه مداد رنگی کنار رختخوابم دوازده رنگ بود!  من به این نتیجه رسیدم که هر چه که از فرشته دندان بخواهی کمی کمترش را میدهد، برای همین دفعه بعد باید آرزوی مداد رنگی سی و شش رنگ را داشته باشم تا فرشته بیست و چهار رنگش را بیاورد!

نزدیک افتادن دندان بعدی بود که یادم نیست چطور، ولی میم جان یک جوری حالی ام کرد بسته مداد رنگی کار او بوده، درنتیجه بیشتر از این ها  از فرشته دندان توقع نداشته باشم و خودش به وقتش بیست و چهار رنگش را برایم میخرد:)  

+ ما به فدای میم جان مان :)

.

چند سال پیش بود که گفتند جایزه جدایی نادر از سیمین سیاسی ست، گفتند سیاه نمایی است، گفتند در فیلم تماما نماهایی ناخوب از ایران هست، اتاق های کوچک، شهر پر ازدحام و آلوده، دیوار های کثیف. گفتند انچه سیمین با خودش میبرد آواز شجریان است، همین کافی نیست؟ گفتند چرا باید فضایی که درش نفس میکشیم اینگونه مشوش نشان داده شود؟ گفتند رفتار های غیر منطقی و خشونت آمیز را نشان داده اند. گفتند و گفتند و گفتند؛ ولی نگفتند چه تعداد از مردم اتاق های کوچک دارند؟ چه  تعدادشان اتاق های بزرگ؟ اکثریت با کدام است؟ اصلا شهر چقدر تمیز و پاکیزه است؟ معماری شهری اش چگونه است؟ اصلا هنر چیست؟ ساز و اواز اصیل سرزمینمان چیست؟ نگفتند مردم ایران از نظر شاد بودن در چه جایگاهی هستند؟ نگفتند و نگفتند...

حتی با خودشان سوال نکردند مگر میشود متن یک جامعه  a  و b باشد و هنرش c و d؟ اصلا مگر به همین خاطر نیست که شاعر ها در دوران انقلاب حرف هایشان از جنس آزادی بود؟ و به حق که همینطور هم باید میبود. میدانی؟ وقتی محتوی جامعه مان این است، انتقاد ها هم به همان سمت میرود، کاش به جای برخوردن به تریج قبایمان خودمان را درست میکردیم.

+ انتقاد های بالا که جای خود دارد، عجیب تر از آن انتقاد هایی است به فیلمی که هنوز دیده نشده...

.

یعنی حتی پشنگ خان هم توان سر و سامون دادنِ ذهن آشفته منو نداره

.

میشه بری سر بنهی به بالین؟

 تنها مرا رها کنی؟

 ترک منِ خرابِ شب گرد مبتلا کنی؟

+ اقباس گرفته (!) از شعرجناب مولانا

.

میشه توی همین لحظه، همین مکان، همین حالت همه چیز متوقف شه؟ تا ابد؟

.

وقت هایی که میم جان با یک فیلم ویدئو می آمد، انگار تکه ای از بهشت را اورده بود. پا به پایم مینشت، اصلا خودش هم به اندازه من لذت میبرد. سیندرلا، شرک، دیو و دلبر، زیبای خفته، اناستازیا، صد و یک سگ خال دار، سفید برفی و خیلی کارتون های دیگر بودند که زیرنویس هایشان تند و تند عوض میشد و من که هنوز خواندنم خوب نشده بود از میم جان میخواستم بخواندشان. وای که همه این ها در کنار هم چه لذتی داشت.

+ به محض پلی کردن همه آن خاطرات خوب زنده شد، ممنون :) 

+ شمام پلی کنین :)

.

دفتر را که ورق میزدم در بالای یکی از صفحاتش نوشته بودم:

" کتابخونه مرزداران، فروردین 91، ساعت 4:56 و این یعنی حداقل 3 ساعت و 4 دقیقه دیگه درس خوندن و من هم مسلما در حال جون دادن! "

خوب یادم آمد درحال کشیدن چه زجری بودم، اصلا مگر آن 3 ساعت و 4 دقیقه لعنتی میگذشت؟ مگر روز کنکور لعنتی میرسید؟ نه، نمیرسید، مطمئنا نمیرسید، اما نمیدانم یک دفعه چه شد، چه شد که الان من دانشجوی ترم هشت در این نقطه از تاریخ و در این مختصات جغرافیایی ایستاده ام و درحال نوشتن این پست کوفتی ام!

.

یکی از بزرگترین قفسه های ذهن ام متعلق به توست، بیا و با همه خاطرات خوب پرش کن :)

.

یکی از رسالت های مامانا اینه که طوری بخوابن که نفس کشیدنشون از فاصله چند متری به وضوح قابل دیدن باشه

+ ما به فدای شما میم جان :)

.

ترم دوم دانشگاه بودیم که هرطور بود خودمان را رساندیم به دانشگاه علوم پزشکی و زیر برگه های اهدای عضو را امضا کردیم، از همان روز بود که...،

+ میدونی؟ آرزو دارم اعضای بدنم اهدا شه، خب؟

.

توی موزه، بالای هر اسلحه که میرسیدیم برایشان نقشه ای جدا میریختیم؛ اصلا فرقی نداشت اسلحه جدید یاشد یا قدیمی، تپانچه باشد یا نیزه، تفنگ هفت لول باشد یا دو  لول، سرپر قاجاری باشد یا شکاری انگلیسی، کوچک باشد باشد یا بزرگ؛ ما هرطور که بودند، متناسب با شکلشان برایشان نمایشنامه ای ترتیب میدادیم، نمایشنامه ای که وجه مشترک همه شان کشته شدن شخص x بود! 

+ از موزه که بیرون امدیم سبک تر بودیم، انتقام کارهایش را گرفته بودیم انگار!

.

- چطوری لیلی؟ سازی؟

- سازم :))

"دیالوگ فیلم در چشم باد "

.

من باشم و ماه و یک جاده طولانی

+ متن تکراری با نقاشی دیگری از جناب ارژنگ کامکار

.

جناب میرزا حسین قلی، خودمونیما

عجب مقدمه ماهور سختی دارین شما!

.

هنر، گرچه نان نمیشود

اما شراب زندگی ست ^_^

" اگر اشتباه نکنم جناب ژان پل "

.

گفتم اینا رو نگا، همشون کنکور ارشد دادن، گفت خب حالا که چی؟ گفتم ینی اینا خیلی به آینده امیدوارن، قهقه زد و گفت از جنبه خیلی جالبی به قضیه نگا کردی!

.

از صبح انقدر تصنیف بارون استاد شجریان رو گوش کردم:

ببار ای بارون ببار

با دلم گریه کن خون ببار

در شبای تیره چون زلف یار

بهر لیلی چون مجنون ببار

که بالاخره بارید...

.

گفت منو ببخش، خندیدم و گفتم نه بابا، چیزی نشده که، اشکال نداره، خیالت راحت.  لبخند زدم و همه اینارو گفتم، ولی نگفتم یه کم گریه کردم، نگفتم یه کم بیشتر از یه کم گریه کردم، نگفتم اصن دروغ چرا، خیلی گریه کردم...

.

چه چسبید جشنواره موسیقی ^_^

همان جشنواره لعنتی

 البته لعنتی از نوع عزیز دل ^_^

.

ادم است دیگر، گاهی دلش میخواد بمیرد ولی مسافرتش تمام نشود.

+ اگر اشتباه نکنم و حافظه ام درست کار کند عکس متعلق به ارگ کریم خان است.

.

یعنی فقط باید راه رفت و بوی بهار نارنج رو نفس کشید ^_^

.

درحالیکه خودتحویل گیری مزمن موجود در گلبول های خونم افزایش یافته تو دلم میخندم و میگم قشنگ از قیافت معلومه چقد دلت واسم تنگ میشه، البته نباید ناگفته بمونه که دل ما هم بعله :)

.

اگر حدود چهارسال پیش تصمیم خود را مبنی بر رفتن به رشته صنایع، واحد غرب گرفته بودم مسلما الان زندگی متفاوتی داشتم؛ شاید دیگر گوشه اتاقم پشنگ خان جایی نداشت، دیگر ما و یک دنیا بچه ی قد و نیم قد نبودیم، دیگر رفیق جانی درکار نبود، شاید دیگر هنر جایگاهش آنجایی که باید میبود نبود، شاید، شاید... نمیدانم چه میشد، شاید اگر آنجا بودم همچنان هفته ای یک بار پیاده سراغ آب اناری روبروی گلدیس میرفتم، شاید هم کارهای بهتری داشتم برای انجام دادن، اما میدانی؟ زندگی هیچ چیزش معلوم نیست، فقط زمان حالش معلوم است، زمان حالی که دل من به اینگونه بودنش خوش است؛ میدانی؟ حال کلی دلم خوب است از انتخاب حدود چهار سال پیشش :)

.

نامبرده چندوقتیست وای فایش را هیدن کرده و سپس اسمش را گذاشته " به تو چه بیشور " و در اخر رمزش نیز کلمه " فضول " را قراره داده :))

+ یعنی یک حالی میدهد این اذیت کردن های سادیسم وار مانند که بماند!

.

اصلا میدانی؟ اوضاع همین است، سه چهار روزی از هر ماه که میشود حدود چهل روز در هر سال، همه چیز بهم میریزد. یک گوشه بغ کرده مینشینی، چیزهای لعنتی سراغ ذهن لعنتی ات میاید، غر میزنی، گریه میکنی، فکر میکنی چقد همه چیز بد است؛ ولی میدانی؟ این فقط به هم خوردن یک تعادل هورمونی کوفتیست، همه چیز درست است، و این فقط فکر لعنتی توست که بهم ریخته، فقط همین.

.

میشه به جای اینکه دلت شور بزنه، ماهور بزنه؟ گوشه ی ساقی نامه و و صوفی نامه و کشته؟ میشه؟ :)

.

یکیشان که صدای جیغ جیغویی دارد مدام این طرف و آن طرف میدود و آشوب به پا میکند؛ آن یکی یک گوشه کز کرده و های های گریه میکند؛ دیگری خودش را بالای منبر فرض میکند و مدام سخنرانی میکند؛ یکی دیگر از آنها در حالیکه سرش را پایین انداخته پیاده روی میکند و با خودش بلند بلند صحبت میکند؛ دیگری همه وسیله های دور و برش را پرت میکند و مدام فریاد میزند؛ یکی شان...

 اَه، کاش همه باهم صدایشان را ببرند،

 این فکر های لعنتی من

.

آیا نباید بعد از ساخته شدن هر فیلم توسط مسعود ده نمکی سر خودمان را انچنان بر سنگ بکوبیم که بشکند؟

آیا نباید وقتی صدا و سیما هزار ترفند میزند که ساز های اصیل مان را پنهان کند و نشان ندهد سر به بیابان بگذاریم؟

 آیا نباید وقتی رییس جمهور یک مملکت فرمودند: "آب را بریزید همانجایی که میسوزد. انقدر قطعنامه بدهید تا قطعنامه دان تان پاره شود. از تره بار نزدیک خانه ما خرید کنید، چرا از جاهای گران خرید میکنید؟ در محله ما قیمت ها ثابت است و.." همگی مثل نهنگ ها خودکشی دسته جمعی کنیم؟

 آیا نباید...؟ نباید...؟ نبا...؟