^_^

یه روز یه جا خوندم:

آروم باش،

هیچ چیزی ارزش این همه دلهره رو نداره

ما رفتیم و الان تاریخ هزار و چهارصد و نود و پنجه...

.

بی انصافی چرا؟ معمولا به چیزهایی که دلم خواسته رسیدم، فقط یه اما داره، تا بهش برسم دهنم صاف شده...

.

همیشه توی بانک از سمت کارکنان ها با یه برخوردِ ارباب رجوعِ تیپیکال مواجه بودم تا اینکه بنا به دلایلی حسابم مبلغی به روی خودش دید که تا حالا ندیده بود! هر چند اون مبلغ، مبلغ عجیب غریبی هم نبود اما روزی که برای انتقال اون پول رفتم بانک دیگه خبری از اون رفتارهای تیپیکال فضای اداری نبود، همه چی با یه احترام فوق العاده همراه بود و این چه قدر غم انگیزه بود. فارغ از هر مبلغی که توی حساب آدما باشه، آدما آدمن.

.

بوی افتخاراتِ جناب قالیباف همچین عطرآگین کرده فضای فرودگاه بین الملی رو که بیا و ببین! مدهوش میشه آدم از بوی تعفنی که گرفته همه جا رو!

.

و من چه کنم با غمِ دختر بچه ای که لباسش یه بلوز آستیتن بلندِ بزرگسالِ صورتیه که روش یه گربه گلدوزی شده؟

.

چقدر غم انگیزه که از کل پکیجِ زمین شنِ فسقلی، اونجاییش که توی اراده و توان منه فقط مهیا کردن شن اش هست و بس!

+ و من تک تک سلولهای بدنم اون تصویرِ لعنتیِ دوست داشتنیِ زمین شنِ فسقلی با سایر مخلفات رو میخواد!

.

برای منی که منش مادربزرگ طورانه دارم و اکثر خواننده های مورد علاقه ام دیگه نیستن که آهنگ جدید بخونن، اونجاهایی ذوق میکنم که یهو یه آهنگ قدیمی‌ از یه خواننده قدیمی‌ پیدا میکنم! مثل الان که هی پشت سر هم آهنگ بتی رو میزارم رو ریپیت که هی برام بخونه "برای یه لیلی شبیه من تو عاشقترینی تو مجنونی" و بعد باهاش حال کنم کلی :)

.

صبح ها کلا آدمِ باغچه بانی ام! یعنی توانایی صحبت کردن ندارم و بیشتر با ایما و اشاره و اصوات نامشخص با اطرافیان ارتباط میگیرم! صبح های شنبه از همه صبح ها بدتره! با این اوصاف مشخصه صبحِ شونزدهِ فروردینی که از قضا شنبه هم هست از قضا دوره پی‌ام اس هم چه حالی دارم؟! 

قبل از ورود به محل کار، چند دقیقه تو ماشین میشینم، انرژیِ نداشته رو هرجوری هست جمع میکنم و خودمو آماده میکنم برای کلی خوش رویی کردن و دست دادن و بغل کردن و تبریکِ سالِ جدید گفتنُ از چطوری‌ گذشتنِ تعطیلات پرسیدن! 

 

.

چقدر بد که سنم اونقدری رفته بالا که دیگه روم نمیشه غروبای سیزدهِ فروردین بلند بلند بزنم زیر گریه و نخوام تعطیلاتم تموم شه!

.

دیگه وقتی اینجا نیستن حرفاشون هم اونطور که باید و شاید معنی نداره! مثلا وقتی میگه "این ها خیلی اسکلن توی این سرما پا شدن رفتن فلان جا فلان کارو کردن" منم قبول دارم که خیلی اسکلن اما میدونم که توی این سرما نرفتن، چون چند روزیه هوا خبر از بهار میده؛ به علاوه اینکه الان این اسکل ها اصلا دغدغه مون نیستن که بخواییم اینقدر با شور و هیجان و طول و تفضیل راجع بهشون صحبت کنیم! جنس دغدغه هامون هم از نوع دیگه ای شده انگار حتی توی ظرف همین چند ماه!

.

پشت پراید صد و یازدهِ سفیدش نوشته بود "رفیقمه، نمیفروشمش"

من با اینکه فروختمش ولی قشنگ میفهممش!

.

I was guilty of focusing on the wrong thing, looking ahead instead of in front of me—at you

.

بچه های سرکار از یه جنبه منو به باباها تشبیه میکنن! یعنی اگه باباها آدم هایی باشن که تو تقویم شون بنویسن فلان روز نوبتِ تمدید فلان بیمه است و ای تقویم یک ماه قبل بهم یادآوری کن، یا مثلا بنویسن فلان تاریخ موقعِ چکاپ فلان مساله است، و بعد همه کارهاشونُ بصورت پیگیر و مداوم انجام بدن، اونوقت من واقعا مثل باباهام! اما میدونی چیه؟ همه اینا خوبه تا وقتیکه فقط برای من باشه، به محض اینکه تبدیل بشه به من و دیگری ای که جور دیگریست اونجائه که اذیت کننده میشه. وقتی من یه آدمِ برنامه ریزِ فلان تاریخِ فلان کارم ولی دیگری یه آدمِ حالا الان نشد بعدا.

.

بین همه این وقتایی که حسِ "پیشونی تو ایرانی" دارم، دروغ چرا؟ یه وقتایی هم خیلی حال میکنم که توی این مرز و بوم بدنیا اومدم و زبانم این زبانِ. یکی از اون وقتا وقتیه که صدای هایده پخشه که داره میخونه: وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد، انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد...

.

دنیا رو که نگاه کنی، سیاستمدارهایی رومبینی که برای کشور خودشون در تلاش ان، حتی اگه گند بزنن به بقیه دنیا. کشور ما رو که نگاه کنی، آدمایی رو مبینی که برای بقیه دنیا در تلاش ان، حتی اگه گند بزنن به کشور خودشون!

.

حتی تختِ خوابِ دوست داشیم و پتوی دوست داشتنی ترش هم توی این موقعیتِ مکانی و زمانی اذیتم میکنه.

.

مگه قرار نبود شوخی های سرِ کیکِ سی سالگیِ سرِکارُ به واقعیت تبدیل کنی؟ الان ۷ ماه و ۲۰ روزش گذشته ها.

.

نوشته بودم:

کاش "نوشتن" نشه واسم مثل داغ یک "سنتور".

.

حسِ عجیبیه به اشتراک گذاشتنِ چیزی که بیخودی برای خودت بزرگش کردی.

و حسِ عجیب تریه وقتی در جوابش میشنوی: آهان فهمیدم، مثل مهسای ما.

من نمیشناسم مهسایِ اونا رو، ولی همین کافیه که یادم بیاد چقدر زندگی ها میتونن مشابه هم باشن...

.

مضرابِ توی دستم رفت، ورزش های هر روزه ام رفت، ذوق و شوقم برای پیشرفت کاریم رفت، ماژیک خطاشیِ توی دستم رفت، موسسه خیریه ام رفت، گالریمون رفت، روزهای کتاب خون بودنم رفت؛ کاش میونِ این همه از دست رفته، این نوشتنِ لعنتیِ دوست داشتنی از دستم نره...

.

گفت زندگی توی شیراز اینجوریه که انگار داری تو یه شهر با امکانات تهران ولی با مردمِ خودت زندگی میکنی.

و من دلم هوای روزای زندگی با مردمِ خودمُ کرده...

.

نامیرده همینجوریشم خشکی چشم خیلی شدیدی داره. نامبرده نباید با این چشم های از ریشه خشک، اینطوری با آهنگِ گریه کن، سر بده آوازِ هق هق!

.

خدایا، خداوندا! آدمایی که سطحِ گاو بودنِ خونشون از یه حدی بالاتره سر راه ما نذار لطفا!

.

ای که میداند خواستِ دل هر خواهنده را و از این صُبتا

.

به دیوار خوردم بهم در بده و از این صحبتا

.

تنها لحظه خوب کارهای پروژه ای و نظام مهندسی فقط لحظه پیامک واریزه! بقیه لحظه هاش سراسر کثافته!

.

از سری‌ نعمت های بزرگ زندگی‌ اینه که توی ترافیک پای چپتُ بزاری روی لبه کناری در، بعد آرنجتُ بزاری بالای زانوت، بعد دستتُ بزاری زیر چونه ات و آهنگِ وقتی میاد صدای پای هایده رو گوش کنی و به ساختمونای شهرت نگاه کنی و نیاز به گرفتن هیچ کلاچ و تعویض دنده ای نباشه :))

.

خاورمیانه یعنی موشک تو آسمون ببینی و فکر کنی بالن آرزوهاست بعد آرزو کنی پوادار شی. پولدارِ زیاد!

+ کمدیِ سیاه خاطره اش اونقدر سیاه بود که خیلی عجیب بود.

.

این روزا وقتی سرکار یکی از پسرها میاد و ادب حکم میکنه حرفمون رو ادامه‌ ندیدیم یاد وقتایی میفتم که من وارد میشدم و ادب حکم میکرد بقیه سکوت کنن! 

+ توی اقلیت نبودن هم جالبه ها! :))

.

خلاصه ای از اون همه اتفاقِ تلخ توی مستند یک ساعته آدم رو شکه میکنه از این همه تلخی که بعد از بیست و پنج شهریور چارصد و یک دیدیم، این همه تلخی که چشیدیم، این همه تلخی که زندگی کردیم.

.

توی یه دوره کوفتی از زندگی ام: دوره تعلیق.

تعلیق به معنی آویزان، معلق شدن، بلاتکلیف ماندن.

.

مادربزرگی اگه بود و کاملا هریس رو میدید کیف میکرد و میگفت به این میگن زن. همونطور که وقتی مرکل رو میدید بین اون همه مرد ‌همچین جایگاهی داره، کیف میکرد و میگفت به این میگن زن :)

.

و من خسته ام

و تو بیا و این بارهای ذهنی تلنبار شده رو بردار از رو دوشم

در غیر این صورت مدفون میشم زیرشون، غرق میشم توشون،  گم‌ میشم لابلاشون،

میپوسم، میمیرم، میمیرم...

.

رفتم سراغِ همه ی "و قسم" هایی که نوشتم که مبادا از خوبیای زندگی نگیمُ برن از یادمونُ غرق شیم تو روزمرگی هاشُ حواسمون بهشون نباشه...

 

و قسم به بغل

قسم به کارِ پارت تایم

قسم به او

قسم به روزایی که برنامه فیلم دیدنِ و بعدش شنیدنِ پادکستِ نقدش

قسم به مهر

قسم به دست ها

قسم به لذتِ دوباره ی نوشتن

و قسم به قسم های تمام نشدنی

.

و چند وقتی هست که تویِ خونم میفته پایین.

منِ خونِ تو چی؟

.

ماشینِ گوگل مپُ که میبینم بغضی میشم از اینکه نیستی که تا فیهاخالدونش زوم کنی روی صفحه و منتظر باشی ماشین برسه بهت

 

.

بیا و شوخی هایِ سرِ کیکِ سی سالگیِ سرکارُ به واقعیت تبدیلش کن:)

باشه؟ :)

.

احتمالا آخرین بار که تبریک گفته بود سه سالم بود. تبریک بعدیش وقتی بود که یه صفر جلوی‌ سه اضافه شده بود. احتمالا از همون چهار سال تا حدود بیست و دو، سه سال همیشه منتظر تبریک بودم. ولی بعضی چیزها تاریخ انقضا دارن، دیگه هفت هشت سالی میشد که منتظر نبودم...

.

و شروعِ دهه جدید

همون دهه ای که چندلر توی کارت تبریک مینویسه بهتره بالای تپه باشی تا اینکه زیرش دفن شده باشی! همون دهه ای که جویی با خدا عهد بسته بود نذاره اون بزرگ شه! همون دهه ای که ریچل با محاسباتش برای پنج سال آینده میفهمه که الان چقدر عقبه! همون دهه ای که عددش همیشه برام عجیب بوده...

.

+ عکس خندونِ یه بچه که حتی چشماشم دارن میخندن بهم زل زده. قابِ عکسُ بر میدارم، بغلش میکنم، محکم فشارش میدم، تو گوشش میگم بمیرم واست که چه چیزایی قراره بهت بگذره و خبر نداری ازش، تو گوشش میگم تقصیر تو نیست، میگم هیچکدوم از اینا تقصیر تو نیست...

+ نمیدونم من به بچه توی قاب میگم یا اون به من میگه که تو خوبِ خودت باش. بزار بقیه هرچی میخوان فکر کنن فکر کنن، بزار بقیه هر کار میخوان بکنن بکنن، تو فقط خوبِ خودت باش. تو فقط خوبِ خودت بمون

+ قاب عکسُ نگاه میکنم، بچگی‌ هام داره بهم میخنده

.

کاش لااقل یه اسما داشتیم تو زندگیمون که همزمان خرص میخورد و میخندید و از تناسب مغزم با خر و تناسب چشام با گاو صحبت میکرد!

.

و قسم به رعد و برق های جذابِ حینِ برگشت به خونه

.

جوری با آهنگِ سفرناک بلند بلند خوندمُ هی از اول پخشش کردم که هرکی ندونه فکر میکنه فردا دارم تهرانُ به مقصد تورنتو ترک میکنم!

.

یه جورِ جذابی ان صبحایی که تو ماگم چایی میریزم تا تو ترفیک پشت فرمون بخورم!

.

کنسرتِ کلهر لازمم. یه چند ساعتی میخکوب و فارغ از دنیا.

.

یه حسِ kill me، kill me شدیدی داشتم که آخرش ختم شد به اینکه بشینم جاده خاکی ببینمُ عر بزنم باهاش!

.

هروقت حس میکنم کارم داره بهم استرس وارد میکنه آهنگ دیوِ شماعی زاده رو گوش میکنم! اونجا که میگه این خونه رو کی ساخته اوستای بنا ساخته با چوب نعنا ساخته تنهای تنها ساخته یه آرامشی بهم میده که یه خونه ای رو یه اوستای بنایی با چوب نعنا تنهای تنها ساخته! هرچند خونشونو آب برده ها اما بازم یه آرامشی میده بهم!

.

امسال که از پشت شیشه به کوه ها و آسمون و ابرها نگاه میکردم و واسه خودم کیف میکردم از قشنگیش یادم افتاد سال های قبلِ دور این مدل لذت بردن ها رو بلد نبودم. درگیرِ سردی یا گرمیِ هوا میشدم، درگیر جای بدِ پا و درگیر غر زدن های روی مخ. نمیدونم چی شده اما الان بیشتر از یک دهه است که حواسم پرتِ کوه و درخت و آسمون میشه و ذهنم جایی برای چیزهای بد نداره و من این پرتیِ حواس به چیزهای قشنگ رو خیلی دوست دارم :)

.

نیمه اول چهارصد و دو درگیر امید ها و ناامید شدن های بسیارِ کاری بودم. نیمه دومش انگار پیدا کردم راهُ. درواقع چهارصد و دو همون پنج سالِ بعدی بود که از سالِ نود و هفت درموردش صحبت میکردم...

+ به امیدِ نیمه اول و دومِ جذابِ چهارصد و سه :)

 

.

روزهای تنبلیِ دلنشینی دارم! بعد از سه ماه خواندنِ مداوم و استاد بودنی که بسیار دانشجو بودن هم داشت، حالا با خیال راحت دراز میکشم و فیلم میبینم و حواسم هست که دوباره لپتاپ نخوره به دماغم!

.

مادربزرگی امروز اومدم پیشت و واست خوندم همه ی نوشته هایی که این سال ها درموردت نوشتم. واست آهنگ دا آیدا شاه قاسمی رو گذاشتم و گفتم که هر وقت میشنومش یاد تو میفتم. حتی واست خبرِ استاد دانشگاه هاروارد شدنِ نوه ی عزیزتُ آوردم و منتظر مژدگونی ام ازت.

.

بعضی روزا که خروجی اولِ میدون کاجُ میپیچم و پونصد متر بعدش پارک میکنم، دلم میخواد بجاش خروجی دومشُ بپیچم و پونصد متر بعدش پارک کنمُ برم به سمت تاوری که نیست و بشینم توی کانکسی که دیگه نیستُ بعدش پیاده بریم سمتِ خروجی‌ سوم میدون کاجُ پونصد متر بعدترش بشینیم حلیم بخوریم!

.

چرا همیشه مسیر سنگ دارهاشو جدا میکنی میزاری سر راه من؟

خودت دلت نسوخته؟

نمیبنی خسته ام؟

اونقدر که دلم میخواد بخوابم که بخوابم که بخوابم؟

.

از اعماق قلب غصه خوردم، 

دلم خواست برگردم به سال سوم دانشگاه. همان سال که آقا و آقازاده نبودیم اما به طور اختصاصی «در دنیای تو ساعت چند است» دیدیم. همان سال که ۱۳۲ عدد زیتون سیاه خوردم تا درد ناشی از ۹۹٪ خطر افتادگی را تکسین دهد. همان سال که استاد درمورد من و رفیق جان با عصبانیت گفت: یا میخوابن، یا میخورن، یا میخندن. همان سال که دلم میخواست چنان بغل کنم پشنگ رو که همه سیم هاش پاره شن،‌ برن توی‌ بدنم و من جان به جان افرین تسلیم کنم‌.

 

از اعماق قلب غصه خوردم،

دلم خواست برگردم به سال چهارم دانشگاه. همان سال که به رفیق جان گفتم فردا بجای ۷.۲۰ جلوی سردر، ۱۰.۲۰ جلوی سینما میبینمتون‌. همان سال که سراپا آرزو بودم برای کوچیکترین دختر جدیدا اضافه شده به پرورشگاه. همان سال که سال تئاتر بود، سال ساز بود. همان سال که امیرعلی چهارساله بخاطر مرد بودنش لاک نزد. همان سال که گیر اداره جاتی های سادیسیم دار افتادیم اما نتیجه اش شد یک شماره ثبت.

 

از اعماق قلب غصه خوردم،

دلم خواست برگردم به سالِ زاسا. همان سال که از بیرون به خودم نگاه کردم و دیدم موجودی خودش را به آب و آتش میزند. همان سال که وقتی شب خسته و کوفته رسیدیم، فهمیدیمم روز ساخت اولین محصول مان مصادف شده با روز معمار. همان سال که گویا پای روی کاتر رفته ام نیاز به بخیه داشت، اما رفتن به تئاتر ارجحیت داشت. همان سال که به اشیائی که میساختیم شخصیت میدادیم و وای به روزی که شخصیت صندلی مان "حاجی" شده بود. همان سال که رفیق جان به یاد زا و سا از پت و مت فیلم فرستاده بود. همان سال که سه شنبه اش گالری افتتاح شد.

 

از اعماق قلب غصه خوردم

دلم خواست برگردم به آن روزها.

دلم خداست تا ابد زندگی کنم در آن روزها.

.

سرزمین من

دردمند بی‌دوایی

بی‌سرود و بی‌صدایی

 

سرزمین من

کی رگ تو را گشوده؟

کی به تو جفا نموده؟

خنده‌های تو ربوده؟

 

سرزمین من

مثل قلبِ داغداری

مثل دشت پرغباری

.

ترکیب سندرم پی ام اس و بحران سی سالگی، گند محشریست.

.

و قسم به غروبِ دره ی مجسمه ها

قسم به غروبِ جنگلِ حرا

قسم به سفر

قسم به او

.

+ روز آخرِ خود را در محضر جناب نامبرِ وانِ ایران چگونه گذراندید؟!

- هی شهرام شپره گوش کردیم هی ریز ریزکی باهاش خوندیم و هی زیر زیرکی خودمونو جونبودیم و هی بی صبرانه منتظر رسیدنِ عقربه کوچیکه به عدد پنج و عقربه بزرگه به عدد صفر بودیم :)

 

.

و بسیار نزدیک شدن به لحظه های بسیار مقدسِ:

من دیگه شما رو نمیبینم

هووشت هووشت هووشت :))

.

چی میشه همیشه باد بوزی سمتِ ما؟

نمیبینی غرق کثافتیم؟! نمیبینی غرق کثافتمون کردن؟

ماهم یه آبیِ آسمون ببینیم خب؟ یه سفیدی ابر؟ یه کوهِ بلند؟

.

دو راه پیشِ روم میدیدم که دلم با هیچ کدومشون نبود. یک اینکه قبول کنم این چند ماه رفتارِ تندِ بی دلیلم رو؛ دو اینکه حقش بود رفتارِ تندِ این چند ماه و این فرمون رو ادامه بدم. دلم با هیچ کدومِ این راه ها نبود. چون میدونم چیزی که دیده بودم رو دیده بودم، از طرفی رنج های یک‌ آدم رو فهمیدم، تلاش هاش، نشدن هاش و استرس هاش و دلم نمیخواست این یک ماه آخر هم باری باشم روی بقیه نشدن های یک آدم.

 

چند باری به کناریم گفتم از دو راهی که سرش گیر کردم. هر بار وقتی میرسید به اونجا که میگفت فرض کن اینکار رو کرده ولی ببخش میپریدم توی حرفش و میگفتم اصن غلط کرده همچین کاری کرده، هر رفتادی ام کردم حقشه! چند ساعت گذشت که یه دفعه حرفش مثل یه تلنگر اومد توی ذهنم. فهمیدم دوراهی ای که دو راهِ نامطلوب داشت یک سه راهی بود. فهمیدم من خیلی ساله به بخشش به عنوان یک راه نگاه نمیکنم. کنار دستیم از من کوچیکتره اما یه درس بزرگ بهم داد. امروز آدم هایی رو توی زندگیم بخشیدم که هیچوقت فکر نمیکردم ببخشم.

.

نمیدانم دقیقا چه پروسه ای بر پسرانِ رشته معماری میگذرد که چنین خصیصه های زنانه درونشان تبلور میکند! در سالهای اولیه ماجرا آنچنان بغرنج نیست اما هرچه میگذرد این خصلت ها پر رنگ تر میشود و از طرفی آن دانشجوی کم سن و سال، سن و سالی بهم میزند و تبدیل میشود به مردی که اصلا مرد نیست!

.

آخه چرا قایم موشک با بچه ی خانواده باید این شکلی باشه که تصویر ویدئو رو قطع و وصل کنیم؟! خب لعنت به بازیِ این مدلی.

.

گیلبرت بلایتِ من باش.

.

قسم به بغل، وقتی میشه یکی از زیبایی های دنیا.

.

دیشب مثل خیلی از شبا فرندز دیدم، پریشب و پس پریشب هم همینطور. حالا الان امشب با چه دلی ببینمش؟

.

لعنتی قرار نبود اسکرین شات بگیری از همه ویدئوکال هات با آدمای مختلفُ زیرش بنویسی تمومِ دلخوشیای این روزای من. قرار نبود بهار بهار اومده باز دوباره اما برایِ من دور زِ خونه بهارها هم مثل خزون میمونه بشه برات.

.

دچار افسردگیِ برگشت به زندگیِ عادی بعد از دیدنِ منظره های دلربا شدم

.

قسم به عینک دودی ای که نیمه ی بالاش تناژ آبی رنگ داره و نیمه پایینش تناژ صورتی رنگ. آبی های آسمونُ آبی تر میبینم و خاکی های زمینُ خاکی تر. قشنگی های همه چیُ چند برابر میکنه :)

.

 حتی وقتی تصمیم میگیری حالتُ خوب کنی و میری سراغ هایده میخونه واست:

بهار بهار اومده باز دوباره

باز تمومِ دل ها چه بی قراره 

اما برایِ من دور زِ خونه بهارها هم مثل خزون میمونه!

 

یا مثلا میگه:

تو این غربتی که هستم

دارم میمیرم حالیت نیست!

 

یا مثلا میگه:

شب که از راه میرسه غربتم باهاش میاد

مستی هم درد منو دیگه دوا نمیکنه

غم با من زاده شده منو رها نمیکنه!

 

و بعد با تمومِ وجود آرزو میکنی واسش که بُعدهای بدِ ماجرارو تجریه نکنه

.

حتی یادتم میبرند از یاد و از این صُبتا

.

اولین بار که گفتن چرا اینطوری میکنین مگه دور از جونش مرده؛ با خودم فکر کردم واقعا چرا اینطوری میکنیم؟ مگه دور از جونش مرده؟ اما الان اگه یکی پیدا شه که بگه چرا اینطوری میکنین مگه دور از جونش مرده؟ با خودم فکر میکنم آخ که متاسفانه این اتفاق یه شباهت هایی به مرگ داره و فقط زمان لازمه تا آدم اینو بفهمه.

.

یه قسمتِ دیگه از خاطرات بچگیم‌ رفت.

زندگی شو تو یه چمدون جمع کرد و رفت.

بغلش کردم و رفت. رفت.

رفت. رفت

.

حرف از جوون های از دست رفته شد، پریدم وسط. حرف از داغون بودن صدا سیما شد، پریدم وسط. حرف از فلان ساختمون شد، پریدم وسط. حرف از آهنگ داریوش شد، پریدم وسط. حرف شدُ پریدم وسطُ جاهاییش که خنده دار بود خندیدم و جاهاییش که حرص درآر بود حرص خوردم. همه کار کردم بجز چیزی که دلم بیشتر از همه میخواست. با لبِ خندون و کلی آرزوی خوب بغلش کردم و بعد تو تنهاییِ خودم نشستم سرِ چیزی که دلم بیشتر از همه چی میخواست... گریه ای که دیگه بند نمیاد...

.

قسم به هوای خُنَک

قسم به فصلِ نارنگی و خرمالو

قسم به رنگِ نارنجی

قسم به راندوی غروبی که زده به آسمون

قسم به مهر :)

.

بس که ما دنبال زندگی دویدیم، بریدیم که و از این صُبتا

.

وقتی نوستالژیم میزنه بالا میفتم به جونِ لابلای صفحه های این وبلاگ. به خوندنِ حس هایی که تو این سالا داشتم. به خوندنِ اتفاقاش. به فکر کردن راجع به تغییر هام تو همه ی این سالا. نوستالژی چیزِ عجیبیه.

.

خردادِ نودُ چهار نوشتم:

وقتی دو عدد دانشجو‌ نداند جان و بال ستون دقیقا کدام قسمتش است متوصل میشوند به فلسفه، به این گونه که مگر میشود جان دوطرف باشد و بال وسط، مطمئنا جان انقدر ارزش دارد که بال دوطرفش‌را میگیرد و سپس با اعتماد به نفس کامل به دیوار های سمت بال، نبشی میدهند :))

 

مهرِ چهارصد و دو میخونمش. میخندمُ به این فکر میکنم که تنها درسی که توی دانشگاه افتادم همین فازِ دو بود! میخندمُ فکر میکنم به این هشت سال. هشت سالی که برای اولین پروژه ی فاز دو متوصل شدیم به فلسفه.‌..

.

+  قسم به روزایی که برنامه فیلم دیدنِ و بعدش شنیدنِ پادکستِ نقدش :)

.

شما که غریبه نیستیدِ هوشنگ مرادی کرمانی رو گوش میکنمُ

همزمان پروژه مو انجام میدمُ

جاهای غمگینش برای زندگی و غصه هایی که داشته گریه میکنم!

.

با اینکه ماجراها زمین تا آسمون فرق دارن

اما تهش بنظرم شبیهِ همه:

مثلِ حسِ فیونا گلگر نسبت به فرانک گلگر.

پذیرش نسبت به همه چیزی که بود، که شد، که هست.

.

آخه من هرچی از جذابیت های پارت تایم کار کردن بگم بازم سیر نمیشم! :))

.

و قسم به بَغَل

.

قسم به دیدنِ رفیق جان های چندین و چند ساله :)

قسم به یادآوریِ خاطراتِ چندین و چند ساله :)

.

قسم به هوای خنکِ شب های شهر های کویری :)

.

نبودنت توی این شهر بدجوری شیرینیِ شهرو میگیره و تلخی میده بهش. آخه مگه میشه ما بیاییم و تو از صبح خیلی زود پشت پنجره چشم به راه ما نباشی؟ که بوی زرشک پلو با مرغِ زعفرونیت نپیچیده باشه تو خونه؟ که واسم تو یخچالت فالوده نداشته باشی؟

.

+ زندگی‌ رنگ گرفته، از وقتی که پارت تایم شدم :)

+ بیا و برای همیشه بچسب بهش. بیا و گولِ وسوسه های اغواگرانه رو نخور خوهشا!  بیا و از رنگِ زندگی لذت ببر. بیا و دوباره خاکستریش نکن خواهشا!

+ و قسم به فلسفه اگزیستانسیالیسم.

.

چند روزه جوری به شدت و پشت سر هم آهنگِ نگو نمیامِ هایده رو گوش میکنم که حتی اونجاش که میگه "یه قمری توی ایوون داره لونه میزاره، میگن اومده کاره" رو هم درست میخونم باهاش! :))

.

اسم اپیزودش رو گذاشته کُتِ طنزهای هانِمید!

و من خوشحالم که بعد از چند سال دارم میرم تو کُتِ طنزهای هانِمید :)

+ فقط جای تو سبز، مادربزرگی.

 

.

همچین ضربه فنی شدم که وقتی بهش فکر میکردم میدونستم فلان برنامه ام با این وضعیت آف دِ "دِسک" نیست مطمئنا! اما کلمه "تِیبِل" نمیومد تو ذهنم!

.

قسم به عصرِ یکشنبه ای ‌که عصرِ چهارشنبه است!

قسم به عصرِ سه شنبه ای که عصرِ چهارشنبه است!

قسم به عصرِ چهارشنبه.

قسم به کارِ پارت تایم :)

.

+ از واکنش های من و میم جان میشه فهمید که چقدر جفتمون نسبت به کوچیک ترین حرکت های ماشین های اطرافمون وحشت زده ایم.

+ و من به خودمون فکر میکنم، به ترس مون از تصادف، به فرارِ راننده مقصر، به ما که خلاف جهت اتوبان بودیم، به گارد ریلِ تو رفته، به این ترومای جدید. ‏و من به این فکر میکنم که ما کنار هم چه تروماها که نگذروندیم. این یکی رو هم میگذرونیم.

.

عشق و علاقه ام به کارُ اونجا میشه فهمید که موقع پیاده شدن از اسنپ آرزو میکنم کاش تا ۵ میشد گوشه ی این ماشین زیر باد کولرش تو خیابونا دور میزدمُ آهنگ قدیمی باحالاشُ گوش میکردم!

.

شبِ کنسرتِ علیرضا قربانی، وقتی همه جا ارغوانی شد، وقتی یه صدا پیچید و خوند "ارغوان، شاخه ی همخونِ جدامانده ی من"، اشک توی چشمام جمع شد‌. همونجا قولِ یه رشتُ به خودم دادم، سایه ی عزیز.

.

وقتی گواهینامه مو گرفتم و اعتبارِ ۱۰ ساله اش یه چشمم خورد رفتم توی رویا‌. ۱۰ سال بعدمو رویا بافتم. امروز وقتی بعدِ ۱۰ سال گواهینامه جدیدم رسید دستم، هیچ کدوم از اون رویاها محقق نشده بودن...

.

بعد از معطل شدنِ پشت مرزهای گرجستان، آهنگ گرجستانِ نامجو رو طور دیگه ای میشنوم و یه آه میکشم اونجا که میگه گرجستانم را پس بده، ترکمنچای ام را پس بده!

.

هواپیما غرق بود توی آبیآ که شروع کرد به کم کردن ارتفاع و باعث شد یه خط متتد خودشو نشون بده. زیرِ اون خط، یه آسمونِ غبارآلودِ تیره بود. هواپیما بیشتر ارتفاع کم کرد. ما واردِ اون سیاهی شدیم. اشک توی چشمام جمع شد. چطور بعد از اون همه غرق بودن توی آبیا برگردم توی سیاهیا؟ چطور بعد دیدن اون همه آرامش برگردم به این همه آشفتگی؟! برگردم به فکر کردن در مورد قاتل کلاه قرمزیم که فرار کرده و رفته. به تصمیمی که انگار نمیتونه گرفته شه. به کاری که هر طرفش رو میگیرم از یه طرف دیگه در میره. به زندگی ای که نمیتونم جمعش کنم و انگار فقط به شکل کاملا بیهوده ای خودمو میزنم به در و دیوار.

 

.

قسم به سفر پر از دیدنی های قشنگ.

قسم ب آف شدنِ ذهنِ پر دغدغه بعد از دیدنِ دیدنی های قشنگ.

.

عباس معروفی قشنگ میگه اونجا که میگه:

تو انتخابم نبودی،

سرنوشتم بودی،

تنها انگیزه ی ماندنم در این وانفسای شلوغ، در این زندگی بی اعتبار.

.

اینجا اینطوری ام که میگم بدرک! بزار هزار جای نقشه شون بزرگ بنویسن فوت کننده‌. نه حتی دمنده یا ساپلای. اینجا اینطوری ام که خودمم هزارجا تو نقشه ها بزرگ مینویسم فوت کننده! اینجا اینطوری ام که میگم آخ اگه این برای خودم بود عمرا نمینوشتم فوت کننده...