.
اگه بحث کار و روز تولدو بزارم کنار هم:
سالِ اول، کار نوپا برای خودمون بود، حدود ده ساعت توی یه مدرسه دخترونه در حال کار بودیم و حدود هشتاد درصد اون تایم آهنگ مردان خدای شهرام ناظری رو گوش کردیم. اون سال رفیق جان روی هدیه ای که بهم داد نوشته بود زائو تولدت مبارک! سالِ دوم، کارمونو داشتیم میدادیم دست آدمای غریبه که ادامه اش بدن و میدونستیم روزای آخره توی اون چهاردیواری که برای خودمون درست کردیم. اون سال رفیق جان روی هدیه اش نوشته بود تولدت مبارک خانوم نازا! سالِ سوم، توی کانسکسی بودم که چند روزی بود بخاطر اخطاریه شهرداری بصورت موقت جابجا شده بود و دیگه پنجره هاش ویو خیابون نداشت که برم پشتش. پنجره های کانکس جدید با کاغذ A3 پوشونده شده بود تا تردد کارگرهای مختلف اذیت نکنه. توی اون کانکس محمد یا داشت لیوانای چایی رو میبرد یا قندونارو پر میکرد و سعی میکرد جلوی لبخندشو بگیره ولی با یه لبخند گنده گفت دفتر کنار کارتون دارن و اگه میشه برین پیششون. رفتم. همه بچه ها بودن و کیک. سالِ چهارم تجهیز موقت کارگاه برپا شده بود و کانکس ها جمع شده بود و همه توی اتاق هامون بودیم. گفتن امروز هم ساعت ۴ جلسه است. گفتم ای بابا چه خبره؟! دیروز جلسه بودیم که! نمیشه نیام و حرفای چرت و پرت شون رو گوش نکنم و به این حجمِ زیادِ کار برسم؟ گفتن همه بچه ها باید باشن. رفتم. همه بچه ها بودن و کیک. سالِ پنجم نرسیده هنوز، ولی سالِ چهارم، ته فکرم این بود سال پنجم هم همونجایی هستم که سال سوم و چهارم بودم. اما الان مطمئنا اونجا نخواهم بود. اولین روزی که رفتم جای جدید، تولدِ یکی از بچه های اونجا بود، ته فکرم این شد احتمالا سالِ پنجم بین این بچه هام. اما مطمئنا اونجا هم نخواهم بود. سالِ پنجم احتمالا بین بچه هایی ام که تا اون روز، چهارده روزه که بین شونم و نهایت تا بیست و دو روز بعد بین شون میمونم. حالا من میگم کاش سالِ شیشم یه جای خوب باشم، یه آرامش خاطرِ خوب، یه لبخندِ گنده. کاش سال شیشم برخلاف سال پنجم جلوی خودم یه چشم انداز خوب ببینم.
+ زائو و نازا هیچ ربطی به بچه و مسائل مرتبط نداره.