هــــِجاهای یک مِداد نارِنــــجی

و من متنفرم از اینکه بیام اینجا و بنویسم:

من اینجا تا دلت بخواد تنهام

من اینجا تا دلت بخواد غمگینم

ولی میام اینجا و مینویسم. مینویسم چون سالهایی از زندگیم به این گذشت که از شهرم دل بکنم و به شهر جدیدم عادت کنم، که این عادت کردن دوسال طول کشید و بعد از سه سال تبدیل شد به دوست داشتن. دوست داشتنی که دل کندن از شهر جدید و دوباره عادت کردن به شهر قدیم رو برام سخت کرد...

 و اگر چه تجربه دل کندن از جایی و عادت کردن به جای جدید و حتی دوست داشتنش لابلای رورهای زندگیم هست، ولی میدونی؟ این تجربه باعث نمیشه که حس نکنم:

من اینجا تا دلت بخواد تنهام

من اینجا تا دلت بخواد غمگینم